De bevalling!

Wat zit het menselijk lichaam toch goed in elkaar! Tijdens de zwangerschap groeit je buik, worden alle benodigde hormonen aangemaakt en schuiven je organen aan de kant zodat de baby kan groeien. En dan wanneer de baby er klaar voor lijkt te zijn geeft je lichaam signalen af (minder prettige signalen dat wel) om aan te geven dat je je klaar moet maken voor de grootste prestatie ooit. En dan weet je lichaam ook nog wat het moet doen om de baby het juiste zetje te geven zodat jij kunt bevallen. Wauw!

Echter is de bevalling zelf wel echt zwaar en pijnlijk, jammer dat het lichaam daar niets op gevonden heeft. Wij hadden dus eigenlijk een keizersnede gepland staan maar onze meid besloot dat ze er al eerder uit wilde. Op maandag 26 Augustus om 04.15 uur werd ik wakker en had ik kramp. Ik dacht eerst nog 'niks aan de hand, dit gaat wel over' maar dat bleek niet het geval. Ik begon te tellen en de kramp kwam iedere 10 min voor ongeveer 30 sec. Om 06.00 besloot ik Ingmar wakker te maken. Toen heb ik de midwife gebeld en aangezien wij een keizersnede gepland hadden kwam de midwife niet eerst kijken maar moesten we naar het ziekenhuis komen. Ik mocht niets eten, dit is een regel wanneer je een keizersnede wil, maar omdat we wisten dat het een lange dag zou kunnen worden heeft Ingmar nog wel even snel wat naar binnen gewerkt en toen waren we rond 08.00 in het ziekenhuis. 

Hier ga je eerst naar een kamer waar meerdere vrouwen liggen die aan het wachten zijn op ontsluiting of op een keizersnede. Ik heb Charlotte gebeld, mijn collega/vriendin omdat zij ons zou gaan helpen met alles dat op die dag op je afkomt. Zij is meteen gekomen en toen hebben we eerst gekletst en kwam de midwife een paar keer vertellen dat er geen plek was voor een keizersnede op dat moment. Er waren 3 spoed gevallen die eerst moesten, logisch..

Uiteindelijk rond 14.00 had ik 4cm ontsluiting en dan brengen ze je naar een bevallings kamer, hier ben je alleen en blijft er een midwife bij je (en Ingmar en Charlotte natuurlijk). We waren toen nog steeds aan het wachten op een keizersnede dus ik bleef zoveel mogelijk plat in bed liggen om de bevalling niet te snel te laten verlopen. Echter was er steeds maar geen plek voor een keizersnede en toen was ik helemaal klaar met al dat wachten en zei ik 'dan gaan we het op de natuurlijke wijze proberen!'

Ik Ben door de kamer gaan lopen, beetje dansen en op een bal zitten. De weeen werden nu zwaarder en kwamen vaak. Dan hield Charlotte of Ingmar mijn hand vast en concentreerde ik me op mijn ademhaling. Ik stond versteld van mijn eigen kracht, ik had verwacht al eerder helemaal op te zijn. Dit gebeurde echter pas rond 22.00 uur en toen heb ik om een ruggenprik gevraagd. Wat een opluchting is dat zeg!! Ik kon mooi weer op adem komen. Ze hebben toen ook mijn water gebroken om de bevalling een handje te helpen.

Een tijdje later, ik weet niet meer precies hoelaat,kwamen de weeen echter ineens heftig terug en bleek dat de ruggenprik niet 100% goed was aangesloten dus ik kreeg niet de juiste dosering binnen. De pijn die toen even kwam was heftig, toen dacht ik al na 10 minuten 'dit kan ik niet!' Echter dankzij Ingmar en Chartoch steeds op mijn ademhaling geconcentreerd en gelukkig kwam na 30 minuten de dokter het probleem oplossen. En toen bleek ik ineens 10cm ontsluiting te hebben! Echter daalde toen de hardslag van ons meisje dus ineens hadden we 10 doktoren/midwifes in onze kamer staan! Dat was even schrikken maar snel werd de hardslag weer beter. Toen moesten we wel een uur wachten omdat als ik zou gaan persen dan kon de hartslag weer dalen. Dat uur ging gelukkig snel voorbij en toen was het zover. Dankzij de ruggenprik had ik geen pijn maar geloof me dat persen is alsnog een zware prestatie. Inademen, 10 seconden lang adem inhouden en persen en dan uitademen en meteen weer diep inademen! 

Helaas kreeg ik ons meisje niet zelfstandig ter wereld en toen moesten we ons klaar maken om naar de OK te gaan. Ze zouden dan eerst een zuignap gebruiken om mij te helpen en als dit niet zou lukken dan alsnog meteen een keizersnede. Dit vond ik even heel vervelend, ik was zo ver gekomen, nu wilde ik haar er ook natuurlijk uit krijgen. Van alles op de OK kreeg ik weinig mee want dan krijg je nog extra verdoving. Ik moest wel zelf persen, wat gelukkig goed lukte deze keer maar ik voelde niet dat ze ter wereld kwam, daar was ze ineens! (Ik voelde gelukkig ook niet dat ik was ingeknipt). Ons meisje werd snel even onderzocht maar gelukkig was alles goed en toen mocht ze bij mij liggen! De placenta kwam er snel achteraan en de dokter begon met hechten. Ik werd wel misselijk, bijwerking van verdoving, dus de baby aan Ingmar overhandigd die haar vol trots vast hield! De misselijkheid ging weg maar toen werd ik overvallen door vermoeidheid! Ingmar heeft nog gezien dat ze het bloed dat ik verloren had wegen om te kijken of het niet teveel was en hij heeft gezien dat ze ons meisje nog gingen wegen en checken en hij vond het hechten ook erg lang duren (een uur!) Maar dat bleek achteraf vrij normaal. Ik was een soort van op een andere planeet. Toen alles goed was zijn we naar de revalidatie kamer gebracht waar ze zowel voor mij als ons meisje nog meer checks uitvoeren en toen mocht ik de eerste borstvoeding geven. Gelukkig was de midwife er om te helpen want ik sliep half! Toen bleek dat alles goed was zijn we naar een kamer gebracht waar meerdere vrouwen liggen die bevallen zijn. Het was toen al 07.00 uur on de ochtend en Ingmar was dus al een dikke 24 uur wakker en had eigenlijk ook een Hele prestatie geleverd. Het is toch spannend en ook niet leuk om je vriendin in pijn te zien en dan komt de baby niet en dan moet je ineens toch nog naar OK en dan zie je bloed en gebeurt er van alles.. niet gek dus dat ook hij moe was en dus is hij naar huis gegaan om even te kunnen slapen. Ik bleef, natuurlijk, in het ziekenhuis en heb eventjes kunnen slapen. Toen mocht ik weer borstvoeding geven en toen zakte alle pijnstilling langzaam weg en kwam ik terug op aarde en besefte ineens echt dat we een dochtertje hebben! Ik besefte ook ineens dat, afgezien van zo'n ziekenhuis jurk, ik niks aan had! Gek dat je dit op moment van bevallen echt geen run kan schelen en toen dacht ik ineens, 'ik heb geen ondergoed aan!' Haha! Echter kon dit ook niet want ik had nog een catheter in want met al die verdoving kon ik niet lopen (en dus niet naar wc). 

Rond 11.30 kwam Ingmar weer terug samen met mama. Wat een trotse oma! En zeker ook trotse papa! En die mocht toen het eerste luiertje verschonen! Hij deed het super goed. En hoe heet ons meisje nou?! Ze heet Keira!

De rest van de dag werden zowel Keira als ik nog een paar keer onderzocht om te kijken of alles goed ging en rond 15.00 zei ik 'ik wil graag vanavond naar huis, wat moet ik daarvoor doen?' Ik moest 2x zelfstandig kunnen plassen en mijn urine moest dan nagekeken worden en bij Keira moesten ze nog een paar testjes doen. Het was erg druk op de kraam afdeling dus ze deden niet moeilijk dat ik geen volledige 24 uur bleef. Alles werd nagekeken en geregeld en om 22.00 uur mochten Keira en ik naar huis! Zo fijn!!

Die nacht heeft Keira ook goed geslapen waardoor Ingmar en ik dat ook konden en dat gaf ons nieuwe energie voor ons grootste nieuwe avontuur!! 🥰