Even schrikken!

Midden in de nacht wordt ik wakker met toch best flinke pijn in mijn rechter zij/rug. Eerst even plassen, dan 2 paracetamol erin en dan weer even liggen. 5 minuten later weer uit bed, kruik vullen met heet water en weer naar bed. 5 minuten later zeg ik tegen Ingmar 'deze pijn is echt niet goed, ik ga de mama lijn bellen'. (Dit nummer is voor 'noodgevallen'). Ik probeer de pijn te omschrijven en ik wordt geadviseerd naar het ziekenhuis te gaan. Grappig dat je op zo'n moment wel bedenkt dat ik mijn portemonnee mee moet nemen, een emmer voor het geval ik moet spugen en een ontbijtreep voor als ik me flauw voel. Maar ik bedacht geen moment dat ik mijn pyjama aan had en geen bh. 

In het ziekenhuis aangekomen wordt ik aan de monitor gelegd om te kijken of alles goed gaat met de baby. We zijn namelijk wel even bang dat dit weeen zijn en ons meisje veel te vroeg komt! Ik lig nog geen 5 minuten aan de monitor als de pijn echt heftig wordt. Ik verkramp, heb het gevoel dat ik ga overgeven en de wereld begint te draaien. Gelukkig kan ik liggen maar ik verga van de pijn. Ingmar zit in een stoel naast mij en masseert mijn rug en probeert me te helpen met adem halen. Maar rustig door de neus inademen is er niet bij dan voelt het alsof ik niet genoeg lucht krijg. De midwife kan ondertussen gelukkig wel zien dat de baby goed ligt, een normaal hartritme heeft en beweegt. We zijn niet met de bevalling begonnen. Maar wat dan wel?! Ik krijg pijnstillers maar het huilen staat me nader dan het lachen en ik zeg tegen Ingmar 'we doen sowieso een keizersnede, dit kan ik niet!' Ingmar blijft mijn rug masseren en houdt de tijd in de gaten. Na een half uur moet ik nl laten weten of de pijnstillers helpen. Nee, het helpt niet. Andere pijnstillers erbij dan maar. Eerst merk ik nog niets maar als het 2e half uur bijna om is begin ik rustiger adem te halen en zakt de pijn iets. Ik moet ook plassen en het lukt om van het bed te komen. De urine moet ik opvangen en er wordt ook bloed geprikt. Ook nemen ze vaginaal nog snel een kijkje of alles er nog goed uitziet en de baby nog veilig in de placenta zit. Alles blijkt goed gelukkig. Ze denken dat de pijn van mijn nieren komt. Om dit zeker te weten moet er een scan gemaakt worden maar dat kan/mag de midwife niet. Ze gaat een scan aanvragen maar ze weet niet of dit vandaag of morgen zal zijn. We besluiten naar huis te gaan en daar te wachten. Het lukt thuis om nog een beetje te slapen maar als we wakker worden blijkt dat we de scan al gemist hebben! Ze hebben me niet gebeld maar alleen een bericht gestuurd via de app. Ik bel om te vragen wat nu en ze kunnen me alleen voor de volgende dag inplannen.. omdat de pijn weer wat heftiger lijkt te worden neem ik weer pijnstillers in, deze hebben we meegekregen, maar deze maken me ook misselijk. Ik had op de terugweg ook overgeven, gelukkig hadden we een emmer bij. Ik voel me zwak, probeer wel wat te eten maar dit gaat moeizaam. Rond het middag uur zeg ik tegen Ingmar dat ik dit niet tot de volgende dag vol hou en dat ik de mama lijn weer ga bellen voor advies. Zij raden aan naar de eerste hulp te gaan. Dit is geen fijn vooruitzicht want je bent daar zo een paar uur aan het wachten maar we moeten iets. De pijnstillers helpen gelukkig wel een beetje dus ik kan op mijn benen staan en later in de wacht ruimte zitten zonder al teveel moeite. Vanuit de eerste hulp sturen ze ons toch weer naar de kraam afdeling. Hier weer aan de monitor en wachten en wachten.. pas rond 19.00 uur is er een dokter beschikbaar die een scan kan maken. Wel even leuk is dat de dokter een Belg is en dus nederlands kan. Echter vertelt ze ons in het Engels wat er aan de hand is. De pijn komt inderdaad van de nieren maar gelukkig geen nierstenen of ontsteking. Het blijkt dat ons meisje tegen mijn blaas duwt waardoor niet alle urine er goed door kan en dan gaat de urine tussen de nieren ophopen. Dat vinden de nieren niet leuk en die gaan terug duwen. Dit geeft wel degelijk een zelfde soort pijn als wanneer je weeen hebt. Klein voorproefje dus. Pff dit duurde uiteindelijk, op het ergste punt, maar anderhalf uur. Hoe ga ik dit ooit langer volhouden?! 

Het advies is nu om heel vaak te gaan plassen, alsof je een blaasontsteking hebt. Veel blijven drinken ook en alleen nog op mijn linkerzij liggen en slapen. Dan eindelijk weer naar huis en een klein beetje eten. Dan weer pijnstillers erin en naar bed. De volgende 3 dagen blijf ik nog thuis in bed maar gelukkig heb ik na 2 dagen geen pijnstillers meer nodig. 

Ik moet wel nog even zeggen dat Ingmar een Hele goede steun was! Zowel snachts bij de ergste pijn als de dagen erna. Hij heeft goed voor mij gezorgd en het gaf mij rust dat hij er was!